Anılar Özgen Ayhan Hatırımda Kalanlar 5

Resim Ümit Özel

Özgen Ayhan'dan köyümüzle ilgili güzel bir anı; Gelin bu anıyı ondan dinleyelim.

KÖYE NASIL GİDERDİK?

Aneannem (Hümeyra Çene) ve dedem sağken, her yıl okulun kapanmasını dört gözle bekler ve en kısa zamanda köye giderdim. Malatya'dan babam beni Elazığ otobüslerine bindirirdi.
Elazığa gidince hemen Çemişgezek garajına gider ve bilet alır ve saatin gelmesini caddelerde gezerek ve garajın orada bulunan kahvede oturarak beklerdim.

Yerler numaralı olmadığından erken binen yer seçerek otururdu. O zamana göre de çok eski olan minibüs büyüğü otobüs hareket eder ama Elazığdan bir saatte çıkamazdı. Çünkü
Çemişgezege gideceklerin bir kısmını evlerinin önünden alırdı.

Akşama doğru çemişgezek'e varınca meydanda Dimilli'li Cabbar'ın minübüsünü bulurduk. Araç tıklım tıklım dolardı. Akşam namazından sonra ancak Germili tepesine ulaşırdık.
Cabbar amca oradaki yol ayrımından Dimilliye sapar beni de orada bırakırdı. Bir elimda çantam, bir elimde sepet (ki içi sebze dolu olurdu) o karanlıkta köye yürürdüm. Bilhassa mezarlıktan geçerken korkar, yüksek sesle dualar okur ve hızlanırdım.

Bazan da önceden dedeme mektup yazarak geleceğim günü bildirirdim. Her zaman araç olmadığı için dedem, Aloş isimli eşeğimizle beni karşılar ve 4-5 saatte köye giderdik.
Bir seferinde Elazığ'da çok sevdiğim arkadaşlarımdan Galip'e rastladım, köye beraber gittik. Dedem bizi beklemiş çok geç kaldığımız için yola koyulmuş. Eşyalarımızı
dükkanlardan birine bırakarak yürüyerek yola çıktık ve Gediklerin tepesinde dedeme kavuştuk.

Köye gidiş böyle zahmetliydi, ama duyduğumuz özlem ve heyacan bütün bunlara değerdi.